nAJWAŻNIEJSZE WĘZŁY ŻEGLARSKIE NA PATENT ŻEGLARSKI
Węzły żeglarskie to podstawa. Umiejętność ich wiązania jest niezbędnym atrybutem każdego, kto decyduje się przekroczyć próg pokładu jachtu. Wszystkich węzłów żeglarskich, które mogą znaleźć realne zastosowanie podczas rejsu, jest tak dużo, że ciężko znaleźć kogoś kto by znał i potrafił zawiązać chociaż połowę z nich. Spośród wszystkich węzłów żeglarskich wyróżnia się kilka typów na podstawie ich zastosowania lub jakichś cech specyficznych. Naszym celem nie jest omawianie wszystkich grup, a raczej skupimy się na tych konkretnych węzłach, które rzeczywiście są przydatne na jachcie żaglowym. Podpowiemy też, jak wiązać najpopularniejsze węzły żeglarskie krok po kroku.
WĘZEŁ SUPEŁ
Jeden z najprostszych węzłów, który jest podstawą dla wielu innych. Zawiązanie go jest łatwe: wystarczy stworzyć pętlę z linii i przełożyć jeden koniec przez nią, tak aby przeciąć się z przeciwnej strony.
Węzeł Ósemka
Węzeł ósemka wiążemy na końcach lin, jeśli nie chcemy, żeby nam „uciekły”. Często spotykana na końcówkach szotów foka i grota – łatwo sobie wyobrazić, jak ciężko jest złapać szot, który wymknął się nam z rąk, przeleciał przez bloczki lub kipy i szamocze się na wietrze, grożąc osobie próbującej go złapać podbiciem oka.
Skoro już wiemy, jak bardzo jest przydatny, warto również wiedzieć, że jest to jeden z najbardziej intuicyjnych węzłów, ponieważ, zawiązany poprawnie, rzeczywiście wygląda jak cyfra osiem. Na czym polega jego przewaga nad typowym supłem? Ten drugi potrafi bardzo mocno się zacisnąć pod obciążeniem, a węzeł ósemka w razie potrzeby można łatwo rozwiązać. O jego przydatności i niezawodności świadczy fakt, że jest jednym z obligatoryjnych węzłów egzaminacyjnych na patent.
Wykonuje się go następująco: końcówkę liny bierzemy w dłoń i przekładamy raz z góry, raz z dołu liny. Aby węzeł zakończyć, końcówkę musimy przewlec przez dolny brzuszek ósemki.
Węzeł ósemka posiada też inne warianty. Węzłami pokrewnymi są ósemka podwójna, znana także jako węzeł sztauerski, dwuósemka i ósemka wielokrotna. W praktyce żeglarskiej służą do pogrubienia lin, co pozwala na skuteczne zapobieganie wysunięciu się szotów czy fałów z miejsca mocowania, takiego jak stoper albo kipa.
Węzeł Rożkowy
Węzeł rożkowy służy do klarowania fałów i innych wolnych lin na pokładzie, tak, aby niepotrzebnie nie zaśmiecały nam łódki w porcie lub też nie utrudniały życia, kiedy nie są używane.
Węzeł rożkowy jest jednym z węzłów egzaminacyjnych, wymaganych podczas zdobywania patentu żeglarskiego.
W pierwszej kolejności formujemy pętlę ruchomą z części fału przymocowanej do knagi na maszcie, a następnie przez ucho przekładamy końcówkę fału z kauszą. Węzeł rożkowy powstaje po zakleszczeniu fału przez zaciśnięcie pętli.
Zalety tego węzła to jego prosta konstrukcja i doskonałe dopasowanie do określonego celu. Jednakże, mocno zaciśnięty i mokry staje się trudny do rozwiązania. Wykazuje ponadto ograniczoną wytrzymałość z tendencją do ślizgania się nawet przy stosunkowo niewielkim obciążeniu.
Stosowanie węzła rożkowego jest wskazane do tymczasowego mocowania wolnego końca liny na dowolnym odcinku tej samej lub innej liny. Aby uniknąć wysunięcia się liny z pętli, można zawiązać np. węzeł ósemkowy w charakterze stopera. Węzeł ten jest używany wtedy, gdy chce się zabezpieczyć wolny koniec fału przed przesunięciem się w górę masztu, szczególnie po odpięciu szekli łączącej głowicę grota bądź bezanżagla z odpowiednim fałem.
Węzeł Płaski
Węzeł prosty, nazywany również potocznie płaskim. Węzeł stosowany w żeglarstwie do łączenia dwóch, niezbyt obciążonych lin o zbliżonych średnicach. Węzła prostego nie należy stosować przy dużych obciążeniach, ponieważ zaciśnięty jest trudny do rozwiązania, może też ulec samoistnemu rozwiązaniu, gdy połączone liny mają śliski oplot i słabą węzłowatość. Podczas wiązania węzła prostego łatwo jest popełnić błąd, który skutkuje powstaniem tzw. węzła babskiego.
Aby zawiązać węzeł prosty, trzymając obydwa końce liny w każdej dłoni, przekładamy koniec pierwszej liny nad końcem drugiej liny, tworząc pętlę na górze.
Następnie bierzemy koniec pierwszej liny i prowadzimy go pod drugą liną tak, by przeszedł przez środek pętli utworzonej na początku. W dalszej kolejności za pomocą końcówki pierwszej liny wiążemy ponownie pętlę, przekładając ją ponad drugą liną i prowadząc pod pierwszą liną. Na koniec, aby węzeł był wytrzymały i trwały, należy pociągnąć za obie liny.
Wiążąc węzeł prosty, można kierować się zasadą: „prawy na lewy, lewy na prawy”. W praktyce oznacza to, że w prawą rękę bierze się jeden koniec liny, a w lewą drugi. Prawy koniec kładzie się na lewy, a następnie przeplata się linki. W dalszej kolejności ten sam koniec (który teraz znajduje się po lewej stronie) przekłada się nad prawym końcem i krzyżuje.
Węzeł Refowy
Węzeł refowy służy, jak można się domyślić, do refowania, czyli zmniejszania powierzchni żagli. Reflinki (refsejzingi), które służą do refowania, łączymy po obu stronach bomu właśnie za pomocą węzła refowego. Przydaje się także do zawiązania czegoś, co chcemy następnie dość szybko rozwiązać (na przykład worka żeglarskiego). Wykonujemy go tak samo jak węzeł płaski, z tą różnicą, że „drugi supeł” wiążemy za pomocą pętelki, nie pojedynczej żyły.
Węzeł refowy wykorzystywany jest do łączenia lin o zbliżonych średnicach i w razie potrzeby – sprawnego zwolnienia połączenia. Nie należy go stosować przy wiązaniu lin narażonych na szarpanie, gdyż z uwagi na łatwość rozwiązania, nie jest to węzeł stabilny. Najbezpieczniej jest pozostawić węzeł refowy do wykonywania typowo doraźnych połączeń.
Węzeł Związ wantowy
Potocznie zwany zderzakowym. Żeńskiej części załogi węzeł ten jest znany z popularnych w sklepach z pamiątkami bransoletek z koralikami. Koraliki są umieszczone na żyłce, którą zaciskamy na szerokość nadgarstka właśnie przy pomocy węzła zderzakowego.
Służy on do łączenia dwóch lin, jest także możliwe jego „rozsunięcie”, maksymalnie na długość łączonych żył – wtedy powstanie nam pętla zaciskowa. Układamy dwie liny wzdłuż siebie, przeciwbieżnie. Końcówki wiążemy na biegnących obok żyłach. Po zsunięciu pętli zobaczymy, jak węzeł się układa – powinien wyglądać tak estetycznie, jak na załączonym zdjęciu.
Węzeł Knagowy
Węzeł knagowy jest niezbędny do poprawnego zacumowania jachtu w porcie, lecz to nie jedyne jego zastosowanie. Knagujemy także fały, zwłaszcza przy maszcie, czasami, na mniejszych jachtach, zaknagowane dla wygody są również szoty. Poprawianie błędnie zawiązanych knag to chleb powszedni skippera, dlatego postarajmy się go nie zawieść i wiązania knagi nauczyć się jeszcze przed rejsem.
Krótka recepta na knagę jest następująca – wykonujemy jeden oplot dookoła knagi, następnie prowadzimy linę „na skos”, z powrotem. Kluczowe w poprawnym zawiązaniu knagi jest odpowiednie zakończenie – pętelka. Wolny koniec liny, zabezpieczony pętlą, powinien biec równolegle do żyły znajdującej się pod spodem.
Uroda to świetne kryterium poprawności zawiązanego węzła, dlatego też po zawiązaniu knagi warto przyjrzeć się jej i stwierdzić, czy ładnie wygląda. Jeśli wydaje nam się, że „coś jest nie tak” i samodzielnie nie umiemy tego poprawić, zawsze zgłośmy ten fakt skipperowi.
Aby zawiązać mocny węzeł knagowy, istotne jest dobranie odpowiedniej średnicy liny do wielkości knagi. Oznaczenia knag od 4 do 20 odnoszą się do średnicy owalu pomiędzy dolną częścią jednego z rogów a stopą knagi. W praktyce, węzeł wykonany z liny o średnicy X mm będzie pewny i trwały, gdy knaga ma numer X lub X+2. Na jakość węzła nie wpływa to, czy knaga jest z drewna, tworzywa czy stali nierdzewnej.
Węzeł knagowy łatwo wykonuje się na linie miękkiej. Nie rozwiązuje się on pod obciążeniem statycznym i dynamicznym. Może natomiast rozwiązywać się lub spadać, jeśli nie zostanie zachowana właściwa proporcja między średnicą liny a wymiarem knagi.
Węzeł rATOWNICZY
Węzeł ratowniczy (w żeglarstwie) lub węzeł skrajny tatrzański (nazwa używana we wspinaczce) – jeden z węzłów stosowanych we wspinaczce, żeglarstwie oraz ratownictwie. Szczególnie przydatny w sytuacjach, gdy wokół danego przedmiotu (własnego ciała, drzewa, bloku skalnego lub punktów zaczepienia uprzęży) należy zawiązać niezaciskającą się pętlę.
Węzeł ratowniczy jest jednym z najważniejszych węzłów żeglarskich o uniwersalnym zastosowaniu – umiejętność wiązania go jest wymagana od wszystkich żeglarzy i motorowodniaków. Stosowany między innymi do wiązania pętli na końcu cumy, mocowania końca liny do ucha oraz w wielu innych sytuacjach, w których potrzebna jest niezaciskająca się pętla, łatwa do rozwiązania nawet po obciążeniu węzła. Wbrew nazwie i obiegowej opinii nie jest używany do ratowania, zaś nauczany niekiedy sposób wiązania go na sobie nie ma większego zastosowania w praktyce.
Pętla cumownicza powstaje poprzez zawiązanie węzła ratowniczego na końcu liny, w tak odmierzonej odległości, by utworzone „oko” można było bez problemu nałożyć na pachołek cumowniczy.
Sztuką jest zawiązać pętlę ratowniczą w rękach, niekoniecznie na sobie. Wiele osób szkolono na obozach harcerskich, każąc zawiązać węzeł ratowniczy dookoła własnego pasa, przez co często w porcie możemy zobaczyć, jak załogant wysłany na desant panicznie oplata się liną, wiąże pętlę na sobie, po czym wyskakuje z utworzonego węzła i dopiero obkłada linę na polerze.
Aby tego uniknąć, warto nauczyć się wiązać pętle ratowniczą „w powietrzu”, przed sobą. Wymyślono mnóstwo wierszyków, mających ułatwić to zadanie, my tutaj postaramy się opisać to „na sucho”. Dla praworęcznych – w prawej dłoni trzymamy końcówkę, w lewej wyciągniętą przed sobą żyłę biegnącą w stronę pozostałych zwojów liny (lub łódki). Zależnie od tego, ile weźmiemy liny, tak duża będzie nasza pętla ratownicza. Na lewej żyle tworzymy pętelkę, która będzie środkiem węzła. Końcówkę z prawej ręki przekładamy od dołu pętelki (jak na pierwszym zdjęciu), następnie pod żyłą trzymaną w lewym ręku i wracamy w to samo miejsce gdzie zaczynaliśmy (zdjęcie środkowe). Powinien powstać nam wspaniały węzeł ratowniczy. Jeśli wydaje się nam, że wszystko robimy dobrze, a jednak węzeł nam nie wychodzi, spróbujmy dokładniej go zacisnąć. Dwie żyły wychodzące z małej pętelki powinny biec razem – wtedy węzeł zostanie zaciągnięty poprawnie (zdjęcie ostatnie).
Węzeł Wyblinka
Sposób pierwszy
Wyblinka służy do wiązania odbijaczy do słupków relingów. Wiążemy ją podobnie, jak popularne „baranie rogi”, jednak końcówka wolna ma w tym wypadku wychodzić po przeciwnej stronie niż końcówka biegnąca do odbijacza.
Jest to niezwykle mocno zaciskający się węzeł, nie używajmy jej więc do cumowania – rozwiązanie mokrej, obciążonej wyblinki może okazać się ponad nasze siły.
Wyblinka jest praktyczna w sytuacjach, gdy lina nie będzie poddana dużym obciążeniom ani nie będzie intensywnie pracować, a jednocześnie chce się mieć możliwość łatwego rozwiązania węzła w przyszłości lub przesunięcia go po linie, na przykład w celu wybrania luzu. Na bardziej śliskich linach istnieje jednak ryzyko, że węzeł ten może się rozwiązać na skutek napięcia. Wyblinka nie jest też odpowiednia do obwiązania słupków o przekroju kwadratowym lub prostokątnym. Nie sprawdzi się ponadto na słupkach o zbyt dużym przekroju w stosunku do grubości liny.
Węzeł Wyblinka
Sposób drugi
WĘZEŁ BARANIE ROGI
Węzeł baranie rogi jest często wykorzystywany do przymocowywania lin do różnych elementów, takich jak wanty na jachcie. Jest to szybkie i skuteczne rozwiązanie, które znajduje zastosowanie w wielu sytuacjach.
Aby zawiązać ten węzeł, należy wziąć linię złożoną na pół, tworząc pętlę. Następnie obie końcówki liny należy przełożyć przez tę pętlę wokół elementu, do którego chcemy przymocować linę. Dzięki prostocie wykonania i niezawodności, węzeł baranie rogi jest popularnym wyborem w żeglarstwie oraz w innych dziedzinach, gdzie wymagane jest szybkie i pewne zabezpieczenie lin.
Węzeł Kluczka
Znany również jako podwójny supeł, to bardzo silny i niezawodny węzeł używany do różnych celów. Jednak jego rozwiązanie po mocnym zaciśnięciu może być bardzo trudne. Pomimo tego, jest popularny ze względu na swoją wytrzymałość i stabilność.
WĘZEŁ KOTWICZNY
Węzeł kotwiczny jest przeznaczony do mocnego przymocowania liny do ucha kotwicy. Możemy go również stosować do przywiązania liny do pierścienia, oczka lub kauszy, ale wyłącznie wówczas, gdy oczekuje się trwałego połączenia. Drugą istotną częścią tego węzła jest podwójne ucho (inaczej nazywane węzłem krowim lub chwytem talrepowym), które bezpośrednio otacza ucho, pierścień lub kauszę. Wyróżniającą go zaletą jest to, że lina pracująca w podwójnym uchu nie ulega szybkiemu zużyciu, nawet przy zmieniających się kątach i dużych obciążeniach dynamicznych.
Za niezaciągniętym supłem pozostawia się końcówkę liny o długości ok. 50 cm. Końcówkę przeciąga się przez ucho trzonu kotwicy, tworząc węzeł krowi. Następnie, przeciągając końcówkę wzdłuż liny, zdwaja się supeł, a na koniec zaciska go.
Węzeł kotwiczny zaliczany jest do najbardziej eleganckich węzłów żeglarskich, ponieważ cechuje go wyjątkowa symetria.
BUCHTA
Buchta jest zwojem starannie ułożonej liny, aby można było natychmiast ją rozwinąć, bez obawy o splątanie się. Liny mogą być zwinięte w ozdobne kształty na pokładzie lub zawieszane w taki sposób, aby dało się je rozwinąć jednym prostym ruchem. Buchta ma duże znaczenie na żaglowcach, gdzie natychmiastowe wykorzystanie liny jest niezbędne dla bezpieczeństwa na statku, na przykład podczas szybkich manewrów w warunkach sztormowych lub w celu uniknięcia kolizji.
Używana do klarowania nieużywanych, luźnych lin, takich jak cumy lub długie końcówki innych lin, na przykład fałów, buchta składa się z luźnych, nieskręconych pętli, które daje się wygodnie podwiesić lub ułożyć w bakiście.
W celu jej uformowania, najpierw kilkukrotnie oplata się naręcze pętli, a następnie tworzy się „oczko”, w które wkładana jest buchta. Końcówka jest ponownie wkładana w utworzone oczko, co zapobiega samoistnemu rozwiązaniu się buchty. Ważne jest przy tym wyczucie, ile liny będzie potrzebne do wykończenia buchty, aby kilkukrotnie obwiązać zwój.
WĘZEŁ PÓŁSZTYK
Najprostsze z najprostszych. Aby zawiązać półsztyk, musimy po prostu naszą końcówkę liny przełożyć dookoła żyły, na której węzeł wiążemy. Matematyka również w kwestii węzłów się nie myli i dwa półsztyki niechybnie dadzą nam sztyk.
Półsztyk (lewy lub prawy) to niezaciągnięty supeł na linie, palu lub pierścieniu. Doskonale nadaje się do tymczasowego cumowania lekkich jednostek, takich jak kajaki, łodzie wędkarskie czy małe żaglówki. Głównie jednak stosuje się go jako wzmocnienie innych węzłów, które mogą mieć tendencję do rozluźniania się pod obciążeniem. Możemy go zawiązać na końcówkach węzła płaskiego lub szotowego, tworząc za jego pomocą dodatkowe zabezpieczenie. Półsztyk z pętelką jest węzłem rzutkowym, łatwym do rozwiązania, wykorzystywanym do łączenia rzutki z uchem liny.
WĘZEŁ SZTYK
Sztyk, zwany także chwytem podwójnym lub węzłem palowym, składa się z dwóch półsztyków. Tzw. sztyk prawidłowy tworzy się przez wiązanie kolejno dwóch półsztyków prawych lub lewych. Łatwiejszą do rozwiązania alternatywą jest sztyk odwrotny, w którym formuje się półsztyki prawe i lewe lub odwrotnie. Każdy prawidłowy sztyk zaciska się tak, aby zlikwidować zbędne luzy. Oba rodzaje sztyków można stosować do mocowania lin na linie, np. do tymczasowego cumowania lekkich jachtów lub jako solidne zabezpieczenie końcówek innych węzłów.
Sztyki czasem są też używane jako „węzły kryzysowe” – niekiedy w panice wiążemy po prostu cały łańcuch półsztyków, licząc na to, że nasze „dzieło” się nie rozwiąże. Jeśli zdarzy nam się taki epizod, pamiętajmy, aby przy najbliższej możliwej okazji zmienić powstałego „półsztykowego węża” na coś bardziej estetycznego i skutecznego.
Węzeł CUMOWNICZY ŻEGLARSKI
To węzeł przydatny do cumowania, zamiennie z pętlą ratowniczą, a także do przymocowania do naszej łódki pontonu, czy odbijaczy. To, czy odbijacze zawiążemy na wyblinkę czy węzeł cumowniczy żeglarski, zależy tak naprawdę od przyzwyczajeń naszego kapitana. Oba te węzły są poprawne, jeśli chodzi o odbijacze, natomiast do cumowania zdecydowanie bardziej przyda nam się cumowniczy żeglarski.
Węzeł cumowiczy, oparty na przeplocie i sztyku, jest prosty w konstrukcji i może być zawiązany na pierścieniu, pachołkach, dłubniach i palach. Jest niezwykle mocny, a zarazem łatwy do rozwiązania. W efekcie jego stosowania lina mniej ulega przetarciom. Elastyczna konstrukcja tego węzła powoduje, że linia nie jest narażona na bezpośredni kontakt z pierścieniem czy palem. Opiera się na uchu działającym jak amortyzator reagujący na zmienne naprężenia oraz zmiany kąta zaczepienia liny.
Aby zawiązać węzeł cumowniczy, obejmujemy pal długą końcówką cumy, a następnie otaczamy ją wokół liny pracującej, formując ucho. Końcówkę ponownie prowadzimy wokół pala i wiążemy sztyk na linie pracującej. Na koniec możemy dokładniej zaciągnąć węzeł, usuwając luzy.
Węzeł szotowy
Węzeł szotowy służy do łączenia dwóch lin, szczególnie tych różniących się grubością. Jest wersją podstawową, której rozwinięciem jest węzeł bramszotowy (i ewentualnie bombramszotowy).
W celu uformowania węzła szotowego należy zgiąć linę i utworzyć oczko. Przekładamy przez nie drugą linę, oplatając pierwszą linę dookoła. Następnie wraca się, przeplatając linę tak, by uzyskać literę X.
Węzeł szotowy jest łatwy w zawiązywaniu, ale jednocześnie może nie być solidny, szczególnie gdy rozmiar luwersu lub kauszy jest dużo większy od średnicy łączonej liny. Należy się liczyć ze ślizganiem się lin o gładkim splocie lub o znacząco różnych średnicach.
Podczas łączenia dwóch lin za pomocą węzła szotowego trzeba się upewnić, że końcówki obu lin są po jednej stronie węzła, zaś liny pracujące po drugiej stronie. Aby uzyskać mocne połączenie dwóch lin lub zawiązać linię na kauszy i uniknąć ślizgania się pod dużym obciążeniem, zaleca się zastosowanie węzła bramszotowego.
Nieprawidłowe zawiązanie węzła szotowego, polegające na odwrotnym prowadzeniu liny na uchu drugiej liny, skutkuje uzyskaniem tzw. “mańkuta”.
Węzeł flagowy
W żeglarstwie termin „węzeł flagowy” odnosi się do specjalnego węzła używanego do mocowania flagi na maszcie lub na innych częściach żaglowca. W praktyce może to być różny rodzaj węzła, ale zazwyczaj jest to prosty węzeł oplatający lub klamrowy.
Wybór węzła flagowego zależy od kilku czynników, w tym od typu flagi, rodzaju materiału masztu oraz osobistych preferencji żeglarza. Najważniejsze jest to, aby węzeł był wystarczająco mocny, żeby utrzymać flagę na miejscu, ale również łatwy do rozwiązania w przypadku potrzeby zdejmowania flagi.
Przez pętlę przekłada się linę, którą obwiązuje się pętlę dookoła. Następnie linkę przeplatamy pod wierzchnią linką w taki sposób, aby końcówka nie przeszła pod nią, lecz została po tej samej stronie.
Służąc do wiązania flagi, bandery czy flag Międzynarodowego Kodu Sygnałowego, węzeł flagowy stosowany jest do łączenia dwóch lin lub liny z kauszą. To węzeł prosty do zawiązania i szybki w rozwiązywaniu dzięki pozostawionej pętelce. W tym celu wystarczy pociągnąć za wolny koniec liny.
Węzeł flagowy jest często wykorzystywany przez żeglarzy do wywieszania flag narodowych, klubowych, sygnałowych lub dekoracyjnych na ich jednostkach pływających. Jest to istotny element wizualny na jachcie lub łodzi, a umiejętne wykonanie węzła flagowego może dodatkowo podkreślić umiejętności i estetykę żeglarza.
Większe obciążenia jest w stanie przenosić węzeł flagowy podwójny. Przypomina w wiązaniu węzeł bramszotowy, z tym że drugie przeplecenie w węźle flagowym podwójnym tworzy się uformowaną w hak końcówką drugiej liny.
Węzeł Bramszotowy
Węzeł bramszotowy stanowi modyfikację węzła szotowego. Ten wzmocniony węzeł szotowy, znany też pod nazwami: flagowy podwójny, szotowy podwójny, oczkowy podwójny lub żaglinowy podwójny, uzyskiwany jest przez podwójne oplecenie pętli. Wykorzystuje się go do łączenia dwóch lin o różnej grubości lub wykonanych z odmiennych materiałów.
Sprawdza się przy poddaniu lin podlegających znacznym obciążeniom i szarpnięciom.
Jeżeli zawiązuje się go na linie, którą uformowano w hak, jest on pewniejszy niż węzeł szotowy. W takim przypadku oploty powinny być obok siebie do szczytu haka, by nie zmniejszyć odporności liny na ślizganie.
Węzeł bramszotowy wykonuje się bardzo podobnie, jak sztosowy, jednak przy jego formowaniu trzymana lina jest oplątywana dwukrotnie.
WĘZEŁ RZUTKOWY
Węzeł rzutkowy służy do wiązania rzutki na pętli cumy bądź holu. Daje możliwość szybkiego rozwiązania liny, ponieważ nie zaciąga się.
Węzeł ten zaliczany jest do mocnych i pewnych. Jego wielką zaletą jest również to, że daje się go bardzo szybko rozwiązać. Poza przeznaczeniem, na które wskazuje sama nazwa, można go stosować zarówno do wiązania rzutki na pętli cumy, jak i liny na uchu, pierścieniu czy kauszy.
Węzeł rzutkowy to po prostu popularny półsztyk z pętelką. Wytrzyma znaczne obciążenia przy stale naprężonej, nie poddawanej zmiennym szarpnięciom linie.
GAŁKA BOSMAŃSKA
Gałka bosmańska tradycyjnie używana jest jako część ringabuliny przymocowanej do serca dzwonu okrętowego. W żeglarstwie stosowana jest również jako obciążenie na końcu rzutki, umożliwiając wykonanie rzutu na większą odległość.
Jak wykonuje się niezwykle efektowny wizualnie węzeł, jakim jest gałka bosmańska?
Przytrzymując kciukiem koniec liny, owijamy ją ku przodowi luźnymi pętlami wokół lewej dłoni. Następnie zmieniamy kierunek ruchów i owijamy od dołu ku górze zrobione wcześniej pętle. Powinny być one równej wielkości. Na tym etapie do środka można ewentualnie włożyć kulkę. W końcowej fazie trzeba przeciągnąć linkę w taki sposób, aby zaklinowała się między splotami poprzez włożenie wolnego końca liny kilkukrotnie w oczka splotów, obracając węzeł.
